همان

کلا فکر میکنم ما زیاد نگاه میکنیم به آدمای دیگه، در حد گذرا، مثلا من توی پیاده رو که راه میرم بالاخره باید سرم رو بالا بگیرم که نخورم به تیرچراغ برق! و سرم که بالاست، ناخودآگاه با رهگذرا چشم تو چشم میشم برای چند لحظه، منتها چون خودآگاه نیستم و برام مهم نیست، متوجه نمیشم که بهشون نگاه کردم، پیرمرد ها، زنها، پسرها... با همه ارتباط چشمی دارم و خیلی زود یادم میره. انگار اصلا نگاه نکردم. وی درمورد دخترها به هرحال به اقتضای جنسیت، ذهنم یک دفعه متمرکز و آگاه میشه و اون چند لحظه نگاه عادی که به همه میکنم به نظرم اینجا یه عمل خاص می آد و احساس گناه میکنم که چرا نگاه کردم, درحالیکه این هم نگاه عادی بود مثل بقیه نگاه هام. البته بحث ارادی و طولانی نگاه کردن و با نیت خاصی نگاه کردن جداست. کلا یه کار خوبی که خارجی ها میکنن اینه که موقع ارتباط چشمی روزانه به لبخند میزنند. این باعث میشه آدم توی فکر و خیال خودش غرق نشه.

حسرت، آره حسرت هم هست. شاید حسرت که شیرین بشه میشه شیدایی.

جالبه، یه رفیق من هم یه مدت شهرستان درس میخونده و این اواخر هم خیلی از خونه بیرون نمی اومده، یه روز که رفتیم بیرون تقریبا همین حرف رو زد، گفت چرا ملت این جوری لباس پوشیدن همه؟! همه ی دخترها اون شکلی که گفتی و همه ی پسرها هم پیرهن و شلوار جین تنگ و کتونی بدون جوراب! با اینکه خودش اهل همینجاست، ولی مدتی که تهران نبوده فهمیده همه جا تیپ و قیافه ی غالب یک شکل نیست، برا همین به نظرش متفاوت اومده، شخصا من هیچ وقت توجه نکرده بودم به این چیزی که گفتی.

فهمیدم منظورت رو. ولی خب همچنان سخته چنین آرزویی در حق خودم بکنم!