همان

دیروز یا پریروز بود (اینقدر شبا بیدارم که روزها از دستم در رفته اند) ، درحال خوندن کتاب داوکینز بودم ، هی دوست داشتم برای داداشم تعریف کنم ، که یکهو گفت که "داوکینز خیلی حال بهم زن است! هلاکویی هم همینطور است! شما انسان را مثل ماشین نگاه میکنید !! همه چیز را تحلیل میکنید! شاید تو بتوانی اینها را بفهمی ولی من هنوز نتوانسته ام با این مورد کنار بیایم"

مثل اینکه ذهن من و داداشم متفاوت کار میکنه توی این مورد...

من هر چقدر خیامی تر بیندیشم و علمی تر انگار آسوده ترم!! اصلا دلم نمیخواهد از فیزیکی و طبیعی بودن فرار کنم

و فکر کنم شما هم یجورایی مثل داداشم باشی توی این مورد.

یه مدت فکر میکردم پیداش کردم اما از دستش دادم ...

خیام خوبه ، موسیقی خوبه ، هنر و ادبیات خوبه ، اما پناهگاه واقعیم نبودند...

زندگی گاهی خیلی خیلی خیلی پوچ میشود...

یادم میفته به اون شعرِ فروغ که میگفت : 

نمیدونم شایدم حق با نیچه باشه که میگه :

وگرنه اگه بشه ، میتونه یه راه حل دائمی باشه :)

تناقض وحشتناک رو شما هم حس کردی؟ 

جالبش اینجاست که نمیتونی قضاوت کنی ، معیار مشخصی نیست

فقط مجبوری زندگی کنی و تجربه کنی تا بفهمی چی به چیه!

دلم میگه طرفِ فروغ جانمان را بگیریم! عقلمان میگوید اگر نیچه راست بگوید چی؟

ما کلافه شدگانیم این وسط D:

+ دقیقا ، صحبت کردن آرامش میده ، من الان با شما یکم درموردش حرف زدم حس بهتری دارم :)