همان

بسیار متفاوت و جالب بود.

آگهی تسلیت چه خوب بود. آدم رو یاد خاطرات نداشته‌ش با هومن می‌ندازه.

      

میدانید این حالتی که در اینجا توصیف کرده اید، یک جور حالت ایده آل برای من است. (البته نمیدانم از آن ایده آلهایی که بتوان همیشه در آن حال باقیماند یا نه). ولی اینکه تمام وجود آدم حرکتی باشد در مسیری روشن و آشکار و نخواهد هر روز با خودش بجنگد و هر روز با شک و تردید و دلهره و احساسات سنگ زیرپاانداز دیگر دست و پنجه نرم کند... این ارادهء ناخودآگاه را دوست داشتم و گاهی فکر میکردم آدم باید یک کششی بیابد که آدم را اینجوری بکشد و با خودش ببرد... یک جوری که زحمت درگیری خودآگاه با نیروهای هریک به سویی کشندهء درون خود را کم کند... من دنبال این کشش ه میگشتم...