همان

پاسخ:
آخه جدی بعد از اینکه تعریف کردم ماجرا رو یادم اومد اسپویله:))

پاسخ:
شاید خیلی رادیکال و ضایع باشه این چیزی که میگم، ولی من از هنرمندها انتظار کافکا و هدایت بودن دارم، یعنی اگه واقعا از عمق وجودشون درد بی مصرف بودن رو حس کردن باید توش غرق شده باشند، دیگه معاش چه اهمیتی پیدا میکنه؟ به علاوه من گمون نمی‌کنم کافکا هیچ وقت توی مسیرش زده باشه کنار و به خودش گفته باشه که عه! من چقدر خوب مینویسم، چقدر نگاه عمیقی دارم، حالا بذار پول دربیارم و با عمیق بودنم حال کنم! یعنی ناخودآگاه بودن، ناخودآگاه توی نیست انگاری بودند و خلق میکردن، خودشون نمیدونستند چه جواهراتی برای آینده دارن میذارن. کلا فکر میکنم هر فضیلتی باید ناخودآگاه باشه، یعنی آدم نباید خودش متوجه باشه فلان خصوصیت خوب رو داره، وگرنه آدم توی دام همون ابتذال می افته. شاید به خاطر همینه که مثلا متالیکا بعد از رسیدن به اوج شهرت و ثروت یه دفعه تغییر کرد و صداشون رو عوض کردند، یا مثلا جیمز بلانت که هیچ وقت نتونست آلبومی مثل آلبوم اولش بده بیرون. چون به لطف موفقیت تجاری دیگه ازاون فضای مالیخولیایی و آبی رنگ فاصله گرفته.