همان

همان

همان

همان

Alison, I'm lost

پنجشنبه, ۲۲ شهریور ۱۳۹۷، ۰۹:۱۱ ب.ظ

در یک دنیای ایده آل، من باید عضو یک گروه موسیقی shoegaze میبودم. یک Band ورشکسته ی بی نام و نشون متشکل از چند تا جوانک پروانه ای، که توی یکی از عصر های ماه نوامبر، اولین و آخرین کنسرتش را برای یک مشت موزیک گیک دیگر اجرا میکند. توی گاراژ کهنه ی خونه ای در انتهای کوچه ی دورافتاده ی شهر. آن شب نوارکاست های دموی آلبوم اولمان را بین رفقا پخش میکنیم که البته خود آلبوم هیچ وقت تکمیل نشد. مدتی بعد، از هم می پاشیم و هرکس میرود پی کار خودش. یکی صندوقدار یک فروشگاه شبانه روزی میشود، یکی توی گاراژی شاغل میشود و ماشین صاف و صوف میکند، یکی مهندس موسیقی یک کمپانی ضبط کوچک محلی میشود و... یکی هم میرود و آنقدر میرود که هیچ خبری ازش به گوش بقیه نمیرسد. گهگاهی همدیگر را میبینیم. حالا همه میانسال و کند و سنگینیم، چیز زیادی ازآن سالها یادمان نیست، آنقدر توی روزمرگی خودمون گم و گور شده ایم که دیگر نای کند و کاو گذشته نداریم و فقط با ادای جمله ی those were the days سر تکون میدهیم و به جلو خیره میشویم. یا اصلا، من اونی ام که بی نام و نشون میشود. که هیچ وقت نمیپذیرد ایام جوانی و بی قیدی سرآمده، دشت های فراخی که تویش با کله میدویدیم کور و تنگ شده. من کسی میشوم که طعم آزادی را به مزه ی خاکستر سیگار تاخت نمیزنم، نمیپذیرم ساز زدن فقط دلخوشکنک مقتضای teenagerی مان بوده، یا موزیکی که میساختیم crap بوده. من, عاطل و آسمون جل، هر روز ساعت پنج بعدازظهر, نت های کهنه را در هوا حس میکنم. من آواره ام و در مسکنت دست و پا میزنم. اما در عوض، من، تنها کسی هستم که آن روز عصر ماه نوامبر را از همه بهتر به خاطر می آورم. عجب عصر تاریک حیرت آلودی بود. 

...Alison, I'm lost



دریافت

۹۷/۰۶/۲۲
همان

نظرات  (۶)

منم احتمالاً همونی ام که بی نام ونشون می رم.
اونقدر می رم که دیگه هیشکدوم رو نبینم.اونقدر می رم که جزاون عصر هیچی خاطرم نمونه
پاسخ:
بعضی عصرها به گم شدن می ارزند.
حتی بعضی لحظه ها...
فقط برای حفظ شدنش
پاسخ:
همینطوره، باید نگهشون داشت. باید دنبالشون گشت.
بسیار دلخراش بود . 
پاسخ:
خودم که این چیزا تخیل میکردم بیشتر حس خوبی داشتم. غمناک ولی خوب.
چه خوب بود...
یاد این افتادم. تاکیدم بیشتر به اسم اهنگه تا خود آهنگ البته :دی
https://soundcloud.com/aesthesys/i-am-free-that-is-why-im-lost
پاسخ:
این موزیک عجب چیزی بود! رفت تو فیوریتهام. و عجب عنوانی، عجب عنوانی، I'm free that's why I'm lost...
البته تو متن تو بیشتر از رها و ازاد بودن ادم یاد اسیر بودن میوفته. چون اسیر اون لحظه و خاطره شده برا همین همه چی رو ول کرده. ولی وایسا، هممم... یا شایدم بهتره گف اسیرِ آزاد. این بیشتر بش میاد انگار :) ولی رفقاش اسیرِ اسارتن. همم یه همچین چیزی :دی
پاسخ:
جالبه که اینطور برداشت کردی، آره واقعا اینم یه جور اسارته ولی قفسش خیلی بزرگه.
شوگِیز مگه میتونه کرپ باشه اصن؟ البومتونو بیار من میخرم  :(( کنسرتاتونم میام مث دیوونه ها تنهایی بلند می شم دس می زنم بعد هر آهنگ 
پاسخ:
والا ما پیش هر لیبل و پابلیشری رفتیم گفتن موزیکتون کرپه، هیچ جا signمون نکردند :-/
مرسی ولی کلی ذوق کردم از اینهمه حمایت :D