دوباره از Claude Serre
چهارشنبه, ۱۹ مهر ۱۳۹۶، ۰۲:۱۱ ق.ظ
۹۶/۰۷/۱۹
همان
همان
بایگانی
- شهریور ۱۳۹۷ (۱۴)
- مرداد ۱۳۹۷ (۷)
- خرداد ۱۳۹۷ (۱۷)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۱۷)
- فروردين ۱۳۹۷ (۲۵)
- اسفند ۱۳۹۶ (۳)
- بهمن ۱۳۹۶ (۱۱)
- دی ۱۳۹۶ (۳۹)
- آذر ۱۳۹۶ (۴)
- آبان ۱۳۹۶ (۲۷)
- مهر ۱۳۹۶ (۵۰)
- شهریور ۱۳۹۶ (۳۴)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۶)
- تیر ۱۳۹۶ (۶)
- خرداد ۱۳۹۶ (۵)
- فروردين ۱۳۹۶ (۶)
- اسفند ۱۳۹۵ (۹)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱۲)
- دی ۱۳۹۵ (۱۵)
آخرین مطالب
- ۹۷/۰۶/۲۵اصالت محاق
- ۹۷/۰۶/۲۳دوسویگی هایی که ما را انسان میکند
- ۹۷/۰۶/۲۲Alison, I'm lost
- ۹۷/۰۶/۲۲چند ماه پیش در خواب
- ۹۷/۰۶/۲۲عجاله
- ۹۷/۰۶/۱۹Her name
- ۹۷/۰۶/۱۹کارت پستالی برای دوست قدیمی
- ۹۷/۰۶/۱۷ما هردو بی هویت
- ۹۷/۰۶/۱۰اکتشاف معنای لغت «شیدایی»
- ۹۷/۰۶/۱۰نقطه.
نویسندگان
- همان (317)
پیوندهای روزانه
۱۹ مهر ۹۶ ، ۰۲:۱۲
شوالیه‌ی افسرده سیما
شوالیه‌ی افسرده سیما
روزگار ماست.
۱۹ مهر ۹۶ ، ۰۲:۵۰
حضرت کازیمو
حضرت کازیمو
از نظر منطقی ایراد داره. اگه از همون ابتدا به همین منوال بوده اصلا چاهی نباید شکل می‌گرفته. این هفت چاه عمیق از کجا پیدا شده؟
پاسخ:
یعنی این عمرا اگه به ذهن خودم میرسید! شاید یه زمان همه ی اوضاع درست بوده و بعدا اوضاعی پیش اومده که هرکس، توی ظلمات چاه خودش، برای پیشبرد کارش شروع کرده به ریختن خاک توی چاه دیگری.
یعنی این عمرا اگه به ذهن خودم میرسید! شاید یه زمان همه ی اوضاع درست بوده و بعدا اوضاعی پیش اومده که هرکس، توی ظلمات چاه خودش، برای پیشبرد کارش شروع کرده به ریختن خاک توی چاه دیگری.