همان

دانشگاه لیسانسم حوالی سیدخندان بود، برای ارشد اما دانشگاه تهران قبول شدم. راستش ذوق خانوادم از خودم بیشتر بود، اما بعد از تقریبا 3 سال رفت و آمد، از چهارراه ولی عصر تا میدان انقلاب و آن سر در نوستالژیک، می توانم بگویم رسوبی از انقلاب هم بر لایه های رسوبی گذشته ام افزوده شد. آن قسمت شلوغ شهر را بابت همین شلوغیش دوست نداشتم -همانطور که گوشه ی دنج دانشگاه قبلی را بابت خلوتی اش دوست داشتم!-. اما فکر نمی کردم روزی برسد تداعی همان شلوغی بی معنا و خاکستری اش هم مرا هوایی کند...

راستی از بخش اول پستت یک دفعه چیزی رو کشف کردم؛ آدم ها عمدتا زمانی به یکدیگر بی پرواترین حمله را می کنند که در واقع دارند به خیال خود، با گذشته ی خود تسویه حساب می کنند. فکر می کنند که وقتی به صفتی از خود یا گذشته شان می تازند، دارند تیری به قلب خود روانه می کنند، اما آن تیر وقتی به آن صفت می خورد، برعکس کمانه می کند و به تمام کسانی که واجد آن صفت اند برخورد می کند! بی خود نیست که می گویند ریشه ی صلح با دیگری در صلح بودن با خویشه. انگار هیچ صفت و امری در این دنیا نیست که فقط و فقط از آن خود من باشه، چیزی که هیچ کس دیگر در آن سهیم نباشه...